ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ
Η παράδοση ενώνει
Από: Γιώργος Κώνστας
Δημοσιεύθηκε στις: 23-01-2012

«Ημουν σε έναν γάμο στην Παλιόχωρα και κάποια στιγμή ξεκίνησα να χορεύω μαζί με τους υπόλοιπους ντόπιους άντρες, που σιγά - σιγά κατέβαιναν από την πίστα. Τους είπα να συνεχίσουμε, αλλά και μια γυναίκα μου είπε ότι ήμουν... πολύ καλός γι’ αυτούς», λέει αυτοσαρκαζόμενος ο κ. Τζον Μπράντσοου. Αγγλος, ζει στα Χανιά από το 2005, ένας από τους εκατοντάδες συνταξιούχους από τη Μ. Βρετανία που την τελευταία 10ετία μετανάστευσαν μαζικά στον Αποκόρωνα Χανίων.
Στο παλιό Δημοτικό Σχολείο της Πλάκας, ενός χωριού που η αναλογία του πληθυσμού είναι 60% ξένοι - 40% ντόπιοι, πάνω από 35 Αγγλοι και Σκανδιναβοί παρακολουθούν μαθήματα κρητικών παραδοσιακών χορών, νησιώτικων αλλά και λαϊκών.
Η παρέα των χορευτών είναι κεφάτη και το κρύο των τελευταίων ημερών κάθε άλλο παρά τους αποθαρρύνει. Με την καθοδήγηση της 'δασκάλας' τους Μελίνας Γκούστη, οι πιο προχωρημένοι μαθαίνουν πεντοζάλη, μαλεβιζιώτη, οι αρχάριοι χανιώτικο συρτό, νησιώτικα, χασάπικα.
«Ερχόμενος από την Αγγλία σε μια άλλη χώρα, όπως η Ελλάδα, θέλησα να γίνω μέρος της ζωής, της καθημερινότητας. Να γνωρίσω καλύτερα τον πολιτισμό, τις συνήθειες των κατοίκων, να συμμετέχω στην κοινωνική ζωή»μ εξηγεί ο κ. Μπράντσοου. Οπως και οι υπόλοιποι της ομάδας, μετά την αρχική έκπληξη των ντόπιων από τις χορευτικές τους επιδόσεις, πλέον είναι γνωστοί στην περιοχή από τις συμμετοχές τους σε πανηγύρια, χορούς, εκδηλώσεις, γάμους.
Πριν μετακομίσουν στα νότια, το μόνο που γνώριζαν από την ελληνική μουσική παράδοση ήταν οι μουσικές του Θεοδωράκη, το συρτάκι, ο χορός του Ζορμπά. «Προσωπικά αυτό που με ενθουσιάζει στους κρητικούς χορούς, είναι ο ομαδικότητα τους. Οτι χορεύουν όλοι μαζί, εν αντιθέσει με τους χορούς που είναι για ζευγάρια όπως το τανγκό, το βαλς. Ειδικά αν είσαι λίγο ντροπαλός σε βοηθάει πολύ να το ξεπεράσεις», μας εξηγεί η κα Σου Αμπιτζίζ, που δεν διστάζει να 'σύρει' τον συρτό και να πάρει στα χέρια το μαντίλι για τον καλαματιανό. Κάτω από τις οδηγίες τη κας Γκούστη χορεύει σαν να γεννήθηκε στην Κρήτη.
«Οι κρητικοί χοροί είναι μια πραγματική απόλαυση. Αποτελεί και πολύ καλή εξάσκηση συν τοις άλλοις», αναφέρει η κα Λίντα Ρόουντ, εκ των παλαιοτέρων της ομάδας. Αυτό που την εντυπωσιάζει στα χρόνια που είναι στην Κρήτη είναι ότι «στα πανηγύρια εδώ βλέπεις όλες τις ηλικίες από 12 ετων παιδιά, νέους 25άρηδες, μεσήλικες 40άρηδες, 60άρηδες, κάτι που δεν βλέπεις ποτέ στην Αγγλία, όπου οι ηλικίες είναι διαχωρισμένες».

«ΚΑΛΛΙΟ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ...»
«Το μότο μας είναι καλύτερα να ξέρεις και να μην θέλεις να χορέψεις παρά να θέλεις και να μην ξέρεις», τονίζει η κα Γκούστη, που με πολύ υπομονή, κέφι και καλή διάθεση παραδίδει τα μαθήματα. Η ίδια ξεκίνησε τα μαθήματα πριν από 8 χρόνια, όταν της το ζήτησε μια παρέα ξένων που ήταν καλεσμένοι σε γάμο και ήθελαν να μάθουν κρητικούς χορούς. Εκτοτε τα μαθήματα έγιναν πιο μόνιμα καθώς το νέο διαδόθηκε ανάμεσα στους ξένους της περιοχής. Συρτό, πεντοζάλη, σούστα, μαλεβιζιώτη αλλά και νησιώτικα και χασάπικα, καλαματιανά ανάμεσα στους χορούς που διδάσκονται. «Πιστεύω ότι το κάνουν πρώτα για τους ίδιους στο πλαίσιο της κοινωνικής του ζωής. Με το χορό κάνουν καινούργιους φίλους και μπορούν να συμμετέχουν σε κοινωνικές εκδηλώσεις έρχονται πιο κοντά με τους ανθρώπους που επέλεξαν να ζήσουν. Ορισμένοι αισθάνονται πιο Ελληνες από ορισμένους Ελληνες. Προσωπικά αν ήμουν στη χώρα τους θα έκανα και εγώ το ίδιο», λέει η κα Γκούστη, που θυμάται πολλά περιστατικά στα οποία οι αλλοδαποί άφησαν άφωνους τους ντόπιους με τις ικανότητές τους.
«Είχαμε πάει στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Ιδρύματος 'Αγία Σοφία'. Περίμενα μήπως σηκωθεί κάποιος από τους ντόπιους αλλά δεν υπήρχε ενδιαφέρον. Ανεβήκαμε, λοιπόν, με δικό μου νόημα γύρω στα 20 άτομα ξένοι όλοι στην πίστα και εγώ. Γέλασαν πολλοί από κάτω, μάλιστα η μητέρα μου που κοθόταν σε ένα τραπέζι μου είπε πως στα διπλανά τραπέζια έλεγαν πως 'τώρα θα γελάσουμε'. Ξεκινήσαμε να χορεύουμε συρτό με σωστό βήμα, ρυθμό, με φιγούρες, μετά πήγαμε στον καλαματιανό και οι ίδιοι που ήταν κάτω έλεγαν 'μωρέ αυτοί χορεύουν καλύτερα από εμάς' και σηκώθηκαν και χόρεψαν και αυτοί μαζί μας. Ηταν μια ξεχωριστή στιγμή!».